Dire Straits Experience, 12-11-2025 Ahoy Rotterdam
Zaterdag 30 mei 1992, eindelijk was het zo ver. 5 Vrienden uit Havo 5 en een van de vaders (iemand moest rijden) op weg naar De Kuip. Het concert? Dire Straits…. Onze eerste grote mensen concert en wat een beleving was dat voor ons, jonge broekies.
Nu, 33 jaar later, bestaat Dire Straits als band niet meer. Het vriendengroepje is redelijk uitgedund tot 2 (en de vader) en voor mij zijn er al heel wat grote mensen concerten geweest. Maar de liefde voor Dire Straits is gebleven. Gelukkig is er nog wel deze tribute band, The Dire Straits Experience (DSE), met één van de originele leden van Dire Straits in de gelederen: Chris White, de saxofonist.
Chris heeft een ontzettend goede band gecreëerd, welke oude tijden doen herleven. Met name Terence Reis, die de taak heeft gekregen om niet alleen als Mark Knopfler te zingen maar ook te spelen, doet dit uitstekend. Let op, het is geen copycat, maar de manier van spelen is hetzelfde en het klinkt alsof Knopfler de snaren bespeelt, zonder de bekende solo’s tot op de noot hetzelfde te spelen. Ook de rest van de band is van exceptionele klasse. Twee toetsenisten, John Maul en Michael Bramwell, bassist Yoyo Buys, drums Luke Naimi en guitaris Richard Barrett. Allen hebben getourd met niet de minste artiesten.
De setlist bestond uit nummers van alle Dire Straits albums. Opmerkelijk vond ik wel, dat DSE aftrapte met “Money for Nothing”. De sfeer en toon was direct aanwezig bij het publiek. Dit ging een feest van herkenning worden! “Brothers in Arms” werd dan in het midden van het concert gespeeld terwijl dit door Mark Knopler nog steeds als één van de laatste nummers wordt gespeeld maar het werkte. Ook “Telegraph Road” en “Private Investigations” kwamen heel sterk uit de verf. Heerlijke gitaar uithalen van Richard Barrett.
Over het publiek gesproken, wat een gevarieerd publiek was er. De zaal was volledig uitverkocht en gevuld met een mix van oude fans, al dan niet met rollators, die de originele band ooit zagen, en jongere fans, die nog niet in de luiers lagen 33 jaar geleden, die toch alle nummers ook uit volle borst meezongen.
Wat wel als laatste nummer werd gespeeld, “Going Home”. Tijd om naar huis te gaan. Het groepje van 2 vrienden en de vader, die nu gereden werd, gingen voldaan naar huis. De experience was geslaagd.
Geef een reactie